Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik zit nog steeds in een behoorlijke lente-schoonmaak. Alle kasten stonden weer eens open (het liefst allemaal tegelijk) en daar toverde ik een dierbare map tevoorschijn. Mijn herinneringsmap van het Hoffmann-proces, mijn mentale detox week. Het Hoffman-Proces is ontworpen om mensen los te laten komen van patronen (vooral uit je kindertijd en geschiedenis), omdat dit vaak patronen zijn die ons ervan weerhouden om het leven te leiden wat we daadwerkelijk willen.
Je leeft tien dagen samen met jouw groep op een prachtig landgoed in Engeland, zonder enig contact met de buitenwereld om volledig te werken aan jezelf. Hoe? Door een combinatie van meditaties, ademhalingsoefeningen, visualisaties, lichaamswerk, (groeps)gesprekken en psychotherapie, oftewel: ze halen je bijna non-stop uit je comfortzone.
Het graven van mijn eigen graf
De ervaring die me het meeste bij is gebleven? Dat is een makkelijk antwoord. Er werd gevraagd of ik mijn eigen graf wilde graven. Ja, je leest het goed; ik was te gast op mijn eigen begrafenis. We kregen allemaal twee vuilniszakken mee en werden naar buiten gestuurd naar dat geweldige heuvelachtige landschap. En daar, mocht ik bepalen waar ik mezelf wilde begraven. Ik kreeg nog nét geen schep mee onder m’n arm naar buiten, maar de twee vuilniszakken stonden symbool voor mijn plek.
Deze opdracht vond plaats op dag zes, we waren dus al behoorlijk afgepeld en voorafgaand aan deze opdracht deden we een aantal meditaties en visualisaties waarbij we terugkeken op ons leven. We richtten ons op dingen waar we spijt van hadden en (daden van) mensen waar we niet goed los van konden komen.
Met deze aangewakkerde emoties ging ik naar buiten en vond ik een mooie plek onder een hele grote boom. Daar lag ik dan, in mijn eentje, zonder iemand om me heen en de eerste minuten vond ik een tikkeltje gênant: doet iedereen dit écht?
Overgave
Toen sloot ik mijn ogen en gaf ik me over aan het moment. Ik weet nog goed dat ik daar lag en dat ze aan mij vroegen om te visualiseren wie er bij mij waren en wat deze mensen zeiden. Ik vond het zo mooi om te merken dat sommige mensen er waren waarvan ik het niet had verwacht en mensen schitterde in afwezigheid waarvan ik het juist wel had verwacht.
De aanwezigheid, de afwezigheid, de woorden die wel of niet gezegd werden, het gaf me zoveel duidelijkheid en stiekem ook bevestiging van dat waar ik tegen vocht. Ik raakte enorm geëmotioneerd en dacht na over de mensen die heel erg dierbaar voor me zijn. Ik wist (en weet!) weer precies waar en op wie ik zuinig moet zijn en dat op dit vlak mijn intuïtie me niet in de steek laat.
Deze oefening, maar ook zeker alle andere ervaringen die tien dagen, hebben er voor gezorgd dat ik de connectie terugvond met mezelf. Ik heb geleerd om beter voor mezelf te zorgen en grenzen te stellen. Ik weet nog heel goed dat ik, toen ik terugkwam, twee foto’s van mezelf zag: eentje van hoe ik er in ging, en eentje van hoe ik er uitging. Het was een wereld van verschil: een open en stralende blik, heel helder en schoon.
Ik dacht alleen maar: dit wil ik nooit meer kwijtraken. Zo in mijn kracht, zo dichtbij mezelf en zo intens blij worden van de kleine dingen. Ik zag de essentie van het leven weer in en die kun je echt alleen ervaren als je in verbinding bent met jezelf. Het was een ervaring die me nog steeds inspireert en waar ik nog steeds op terug kan vallen als ik het even moeilijk heb.
En nog elke dag doe ik mijn best om dat gevoel te behouden, door middel van meditatie en yoga. Want die verbinding met jezelf, dat is niet iets wat je in een boekje leest of leert van een podcast reeks, daar ben je echt zelf verantwoordelijk voor. Make yourself a priority.