Ze wist niet wat er precies door haar lijf ging. Was het extase? Omdat ze zich realiseerde dat ze op het punt stond iets bijzonders te doen? A once in a lifetime experience. Waren het zenuwen? Omdat ze geen idee had wat haar te wachten stond? Hoe zwaar de beproeving zou zijn? Of was het misschien angst? Dat het niet zou lukken, dat al dat trainen voor niets was geweest… Waarschijnlijk was een het combinatie van alles samen. Hoe dan ook, ze spatte bijna uit elkaar. Het gíérde. De mensenmassa om haar heen overigens ook. Ze stond ertussen en voelde zich niet eerder zo klein en nog nooit zo groot. Het startschot klonk, de massa kwam op gang en daar ging ze. Tenminste, haar voeten gingen. En zij volgde. Zonder moeite. Het was of ze werd meegezogen. Die eerste meters. En toen kwam het besef: ‘Ik loop gewoon de marathon van New York!’ Wat volgde was een tocht vol tegenstellingen. Van genieten tot afzien, van niet-meer-kunnen tot vleugels-krijgen. Een ruim 42km lang pad vol persoonlijke overwinningen. Het moment dat ze over de finish kwam, was magisch. Ongeloof, trots, pijn in haar hele lijf, die gek genoeg niet voelde als ‘pijn’, maar als een prachtige medaille. Ze had ’t gewoon geflikt! Ze realiseerde zich dat ze dit echt helemaal alleen had gedaan. Ze had solo getraind, ze ging alleen van start, overwon alle zware momenten onderweg zélf. Ze genoot, wederom in haar eentje. En ze finishte helemaal zelf. Daadkrachtig, stoer en sterk was mijn lieve vriendin Pom altijd al. Net als haar naam. Een echte powervrouw. Maar toch was dit voor haar echt een Life Changing Moment. Want ze voelde direct dat dit een symbolische prestatie was. Het stond symbool voor het leven zelf en hoe ze dat wilde léven: ‘Als ik iets écht wil, als ik er keihard voor werk, dan kán ik het. En als ik iets wil bereiken in het leven, moet ik het zélf doen!’
‘Just do it!’, gaat er door mijn hoofd. Pom werkt toevalligerwijs bij Nike als Event Director. Of misschien wel niet toevallig.; ze is met sport opgegroeid en is een echte aanpakker. Ze is verantwoordelijk voor evenementen in Europa, het Midden-Oosten en Afrika en reist met regelmaat naar het hoofdkantoor in de VS. Behoorlijk wat. Ze heeft een lieve man en twee kinderen, van tien en elf jaar. Ze sport drie keer per week. En zet zich ook nog in als vrijwilliger. Hoewel ze daar nu wel een maximum van vijf à zes uur per week aan besteedt. Wat ik nog steeds ongelooflijk veel vind. Echt impressive. En ze doet het allemaal met enorme passie en betrokkenheid. Je vraagt je dan toch af: ‘Hoe doet ze het…?’
‘Op nr één -dat zal je niet verbazen- staat voor mij: sport. Het is mijn antwoord op bijna alles. Als ik sport, slaap ik beter, heb ik meer energie, voel ik me beter, ben ik leuker, kan ik meer aan en beweeg ik me ook mentaal beter door het leven. Dus ik beweeg altijd. Ik ben wel een sporter die resultaat wil. Lekker bootcamp, skiën, hardlopen. Ik weet dat yoga goed voor me zou zijn, maar gek genoeg kan ik me daar niet goed toe zetten. Het is haat-liefde. Zou er zo graag verslingerd aan willen raken, maar ik ben zo stijf als een plank en vind het bloedirritant dat ik het niet kan. Hopelijk slaat de vonk nog eens over.
Alleen sport is natuurlijk niet genoeg om de balans in m’n leven op orde te houden. Het zijn meer facetten samen. Kleine regeltjes houden mij en mijn man op het pad waar we op willen zitten. Tijd met de kinderen is ook echt ‘tijd met de kinderen’. Dus die telefoon blijft in mijn zak als ik binnenkom. Als ik nog in een zakelijk gesprek zit als ik thuiskom, maak ik dat eerst buiten af. Ook langs de lijn zal je me niet zomaar op mijn telefoon zien kijken. Al staat het kind waar ik naar kijk zelf naar de wolken te staren; als ik er ben, bén ik er. Momenten met het gezin zijn heilig, werk staat dan volledig buitenspel. Voor de kinderen zorgen, kost me op deze manier geen energie, maar geeft me energie.
Behalve sport en familytime geeft de natuur mij ook een enorme healthboost. Zoals actieve vakanties in de natuur. De mooiste reis tot nu toen was een week wandelen in de bergen van Nepal. Om dat samen met de mijn man en de kinderen te mogen ervaren was één van de mooiste belevenissen in mijn leven. De verbondenheid die je dan voelt. Met je dierbaren. Met de wereld… Onbeschrijflijk.
Zodra ik merk dat ik uit balans raak -ik werk te hard, word narrig, mijn huid wordt onrustig, mijn kleren ‘passen’ me niet- dan weet ik dat ik aan knoppen moet gaan draaien. Want als het met mij niet goed gaat, dan gaat dat ten koste van de mensen van wie ik hou. En dat is vreselijk. Met één of twee aanpassingen kom ik meestal al een heel eind. Elke keer is het weer een ander knopje dat me mijn fitheid terugbrengt. Ondertussen ken ik overigens mijn grootste valkuilen wel. Wijn is gezellig, maar echt met mate. Doorwerken tot diep in de nacht -omdat het dan maar af is- is meestal geen goed idee. Slaap is sowieso mijn zwakke schakel. Het doel is altijd minstens 7,5 uur per nacht.
Maar als je me vraagt om tips voor andere vrouwen… Hoe ze fit en in balans kunnen blijven? Dan is mijn antwoord: Kies! Kies voor je eigen geluk. Hou de regie over je eigen leven. Je komt alleen en je gaat alleen. Tuurlijk. In de tussentijd moeten we het samen doen. Met zoveel mogelijk zorg en liefde voor elkaar. Maar leef echt je éígen leven. Laat het leven je niet overkomen. Zoek de confrontatie met jezelf. Draai aan de knoppen en vind zo uit waar je vandaan komt en waar je heen wil. Wij vrouwen moeten niet wachten tot een ander het ons brengt. En we moeten ons niet verschuilen achter het ‘dienen’, wat we toch nog altijd in zekere zin in ons systeem hebben: “Het moet van mijn baas, het is goed voor de kinderen…” Nee. Iedereen om je heen wordt er beter van als het met jou goed gaat. Als jij energie hebt om je leukste zelf te zijn. En wees vooral niet te streng voor jezelf. Bekijk jezelf met zachte ogen. Leef je eigen leven. Het is je mooiste leven.’